به گزارش هاناخبر ، این روزها وشب های تئأتری مریوان هرآن کس دست به قلمی دارد و ذهنش رویداد هنری مریوان را رصد میکند به ناگاه متوجه می شود که همتی باید کرد و حق میزبانی خود هر چند خیلی کم بعد از وقفه ای دو ساله به علت فراگیر شدن ویروس منحوس کرونا به جای آورد.
از اصحاب قلم به دست گرفته تا عموم مردم و شهروندان مریوانی .
به راستی این روزها همزمان با خزانی شدن برگ درختان در آبانماه شهر مریوان از جمله پارک ها و میادین وبوستان های این شهر رنگ تازه ای به خود گرفته است.
سر هر میدان وچهار راهی که گذرت به آن می افتد حلقه ای از جنس مردم از کوچک وبزرگ را احاطه کرده اند وبا کنجکاوی نظاره گر بازیگران وسط صحنه ای هستند انگار دیر زمانی بس طولانی قصه ای را دنبال می کنند.
برای این مخاطبان کنجکاو وعلاقمند به تأتر خیابانی از اهم واجبات است که تا آخر قصه واجرا نمایش را جویا شوند .
پیر مرد نفس زنان ومشتاق گونه با حالت خاص خودش با عصای چوبی اش چند جوانی را قانع می کند که قد بلند وقامت استوارشان را دولا کنند تا او هم با چشم های نیم سویش ، هیاهوی وسط دایره را جویا شود.
زمانی کوتاه طول نمی کشد که دایره تنک تر می شود جمعیت فضای حریم شخصی شان را کمتر میکند و مات ومبهوت در رویاروی تفکرات قصه ی بازیگران می شوند.
شاید باورش سخت باشد ولی انگار همگی آمده اند هلال ماه را رصد کنند.
بی تردید حضور بانوان در اجرا و خیل عظیم تماشاگران نیز قابل توجه وتامل است.
بله در جای جای شهر مریوان در این روزهای پاییزی در نقطه صفر مرزی این است حکایت یک اجرای تئاتر مردم پسند در پانزدهمین جشنواره تئاتر خیابانی مریوان.
کمی آنطرف تر از میدان که دور می شوم صدای موزیک وطبل های اجرای دیگر من را به سوی خود می کشاند نزدیک تر که می شوم گروه دیگر نیز همزمان اجرا دارند اما دیگر خبری از دایره حلقه ی وشلوغی وازدحام جمعیت چند صد نفری نیست.
شاید تراکم جمعیت به کمتر از چندین نفر می رسد و تازه متوجه می شوم که قصه وحکایت این گروه نمایش کم رنگتر وبه واقع چنگی به دل نمی زند.
به راستی علت چیست؟ شاید فاصله این دو اجرا کمتر از چند صد قدم یا یک میدان نباشد پس چرا این چنین تفاوت معنا داری در جذب مخاطبین به فراوانی به چشم می آید.
شاید بهتر باشد قضاوت را به خود مخاطبین ودایره وار شدن حلقه ی مردمی بگذاریم که بهترین داوران ،خبره ترین بازبین ها و عادل ترین ناظران این اجراها می باشد.
اینجاست که به حق روشن می شود که نمایش تئاتر خیابانی را در دل مخاطبین ساده اندیش به نگاهای مردمانی جستجو کرد که به حق بهترین نمایندگان وداورهای باید ونباید های تئاتر خیابانی می باشد.
درطول برگزاری جشنواره های تئاتر خیابانی ادوار گذشته ی مریوان ، به فراوانی پای درد دل وگلایه های گروههای تئاتر خیابانی و کارگردان های آنها می نشینیم و شاید درد مشترک همه ی آنها حضور افرادی در کسوت
داور یا بازبین نمایش به اجرا درآمده بوده که بعضی از آن ها به حق می توان گفت آشنایی چندانی با نمایش های خیابانی و عنصرهای تشکیل دهنده ی این آثار نداشته و ندارند و بیشتر به دلیل روابط دوستانه با مسئولان دفاتر تئاتر خیابانی با مسامحه کاری وسهل انگاری و شاید از روی جهل و عدم دقت بیشتر در آثار باعث اجحاف وتظلم در حق گروهای دیگری می شوند. که به حق شایسته تر می باشد پس اینجاست که باید گفت تئاتر خیابانی با همه ی زیبای های صحنه ای و جذابیت فراتر از درک مخاطبین دوئل باید و نباید ها نیست .
پس چه شایسته است که بگذاریم همان مخاطبان و نظاره گران همه فن حریف ، بهترین داوران باشند و گاهی نیز حق انتخاب را به تماشاگران داده و با طرح
ایده ای جدید بعضی از آثار را جهت انتخاب برتر به شهروندان وتماشاگران خوش ذوق بدهیم.
امید است در چنین فضای عادلانه ای دیگر بعد از اتمام و اختتامیه ی جشنواره ها شاهد جبهه ی تند گروهای شرکت کننده در مقابل داوری و ناظرین و درپاره ای از مواقع مقابل همدیگر گروه ها نبوده
و گفته ها به باید ونباید های طولانی و بحث برانگیز ختم نشود.
ارسال نظر