وب سایت خبری تحلیلی هاناخبر

 هاناخبر ، دكتر قطب الدين صادقي-برگزاري همه پرسي در قانون اساسي عراق پيش بيني شده است. اتفاق غيرمترقبه اي نيست. برخي، کشور عراق به اين شکل را يک کشور جعلي مي دانند که (نقشه اش را) در پايان جنگ جهاني اول افرادي از انگليس و فرانسه ترسيم کرده اند. در تمام اين ساليان حقوق کردهاي آن کشور به شکل هاي گوناگون انکار شده و حقوق ملي، نژادي، فرهنگي، اقتصادي آنها ناديده گرفته شده است. در عمليات انفال صدام ١٨٢ هزار نفر از آنها را زنده به گور کردند؛ در حلبچه پنج هزار نفر را در بمباران شيميايي نابود کردند، پنج هزار روستا را با خاک يکسان کردند، در تمام چشمه هايشان سيمان و آهک ريختند. با روش هاي بسيار فاشيستي و بعثي، بدترين ضربه ها را به روح و روان اقتصاد فقيرشان زدند. بالاخره آنها هم بايد راه حلي بينديشند و راه حل شان يک همه پرسي مسالمت آميز است. به نظر من حق تعيين سرنوشت يکي از اصول اساسي حقوق بشر و سازمان ملل است. چگونه مي توان آن را انکار کرد؟ بايد به درخواست هاي انساني، فرهنگي و سياسي آنها احترام بگذاريم. فراموش نکرده ايم انفال اتفاق افتاد براي اينکه پيشمرگان حزب دموکرات سپاه و ارتش رفته بودند تا کرکوک و پالايشگاه کرکوک را منفجر کنند و صدام انتقامش را اين گونه گرفت. به خاطر همکاري با نيروهاي ايراني در جنگ بود که ١٨٢ هزار نفر را زنده به گور کردند. بمباران شيميايي حلبچه اتفاق افتاد براي آنکه نيروهاي ايراني در آن موقع در شهر حلبچه بودند. آنها براي همکاري و هم فکري و هم دلي با ايراني ها تاوان سنگيني دادند. سوال اين است با اين پشتوانه تاريخي ايراني ها چگونه مي توانند به آنها کمک کنند؟ اگر کشوري در آنجا باشد، واسطه اي نيرومند خواهد بود ميان ايران و آن افراطي گري و وحشيگري داعش و… . در درازمدت نيز به نظرم در تامين امنيت منطقه و روابط حسنه با ايران مثمر ثمر خواهد بود. آمريکا، ترکيه و سازمان ملل هم ناچار خواهند شد بپذيرند. تحليلم اين است که اگر آمريکا موافق نبود، هرگز همه پرسي برگزار نمي شد. به بازي هاي سطحي نبايد توجه شود. سال گذشته آقاي بارزاني به آمريکا سفر کرده بود و دو روز بعد از برگشت کنفرانس مطبوعاتي برگزار کرد. اولين نکته اي که گفت، همين همه پرسي بود. اگر با آنها هماهنگ نکرده بود، امکان نداشت. به نظر من همه قدرت هاي منطقه بالاخره بايد بپذيرند واقعيت انکارناپذيري وجود دارد و مردماني هستند رنجديده و مبارز با تفکر و اقتصاد و فرهنگي متفاوت؛ مردمي صلح طلب که به هيچ کشوري حمله و دست درازي نمي کنند و فقط مي خواهند آب و خاک و لباس و فرهنگ و زبان شان را حفظ کنند. البته در مورد ترکيه مي دانم نگران ١٧ استان کردنشين است. در ترکيه ٢٤ ميليون نفر کرد وجود دارد و يک سازمان مخالف بسيار نيرومند. ترکيه بايد مسئله اش را درون مرزهاي خود و با کردهاي آنجا حل کند. با انکار آرزوهاي ملي کردهاي عراق و سرکوب کردن آنها يا فشارآوردن نمي تواند مشکلش را حل کند. سوريه هم چنين است. آنها نگران واکنش هاي بعدي کردهاي خودشان هستند، و گرنه ترکيه نبايد در امور عراق دخالت کند؛ اين مسئله داخلي خودشان است. ما به عنوان ايراني واقعا بايد بتوانيم پشتيبان قلبي و فکري و روحي آنها باشيم. اين يک فرصت تاريخي در توسعه فرهنگ و سياست و (توان) سرزمين خودمان است که نبايد آن را از دست بدهيم.